Getraumatiseerde stief/bonusmoeder

Een overlijden

Stiefouder zijn is niet gemakkelijk. Je moet enerzijds vasthoudend en streng kunnen zijn, maar ook voldoende soepelheid bezitten om mee te veren. Je mag zeker niet star zijn.
In mijn praktijk maak ik allerlei dingen mee, zoals een stiefmoeder die zelf jong haar moeder had verloren. Zij had het zwaar gehad en enorm haar best gedaan om positief in het leven te staan. Ze dacht dat het redelijk gelukt was. En ik zag dat ze haar best deed om inderdaad niet te blijven hangen in dat verlies.

Alles wat je aandacht geeft groeit

Zij probeerde geen aandacht aan te schenken het gebeurde. Toch was haar ondertoon bij alles: boosheid. Ik begreep dat wel, het leven had haar niet toegelachen. Ze voelde zich machteloos en ontevreden. Haar vriend deed haar best, haar stiefkinderen hadden lang hun best gedaan (nu niet meer) en toch was zij niet gelukkig.

De stiefkinderen werden het steeds meer zat, zij hadden last van de ontevreden ondertoon van hun stiefmoeder.

Gepaste aandacht voor je trauma maakt vrij

Ik stelde haar voor eens te praten over het overlijden van haar moeder, maar zij wilde hier geen aandacht aan besteden. Dat had toch niks met de situatie te maken? Zij vond dat “het probleem” lag bij haar vriend en zijn kinderen, die haar het leven moeilijk maakten. En inderdaad, het stiefouderschap is niet eenvoudig. Bij haar ontbrak de soepelheid om in te zien dat pubers nu eenmaal puberen en dat dit niet tegen haar gericht was.

Oude trauma’s die niet verwerkt zijn

Oude trauma’s kunnen je leven vergallen als ze onvoldoende verwerkt zijn. Je blijft doorlopend ontevreden, hebt steeds het gevoel dat het leven anders zou moeten zijn dan het is. Dat kun je niet helpen, dat heeft niks met negativisme te maken, dat is het trauma wat aan je trekt, wat steeds zegt: Je moet aandacht aan mij besteden! Luister naar mij!!

Alles oprakelen?

Mevrouw wilde niet alles oprakelen, maar toen ik zei dat ik daar slechts 2 gesprekken aan wilde wijden ging ze hierin mee. Er zat verdriet, maar eigenlijk viel het haar mee. Ze was altijd bang geweest om overspoeld te raken als dit alles weer werd opgerakeld. Integendeel, het was een grote opluchting hierover te kunnen praten. En de overige problemen konden met enkele gesprekken geheel worden opgelost. Ze is nu blij, ook met de stiefkinderen.