Pure wanhoop

Men had het niet voor het kiezen gehad, toen ze elkaar leerden kennen. Idealiter ga je samen wonen na een uitgebreide kennismaking met elkaar en elkaars kinderen. Tussen hen leek het goed te zitten, dat leek het voornaamste. Na 3 jaar samen wonen was voor haar de boot helemaal aan. Telkens zag ze op tegen de weekends dat zijn kinderen kwamen. Zozeer dat ze zijn kinderen K…kinderen had genoemd!! In een vlaag van woede, maar toch. Dat had hem zeer gekwetst. En natuurlijk ging hij terugmeppen. Men raakte in een negatieve spiraal.

Dat is wat er vaak gebeurt wanneer men te lang doormoddert als men problemen heeft in een samengesteld gezin. Je houdt van elkaar, maar niet automatisch van elkaars kinderen. Dat hoeft ook niet. In het begin doet men soms teveel voor elkaar en ziet men soms nog veel van elkaars kinderen door de vingers. Maar een keer is het genoeg!

Bij deze mevrouw was dit duidelijk het geval. Lang had ze veel geslikt, maar ze werd steeds dwingender rondom afspraken maken. Ze kon er slecht tegen dat altijd alles anders liep dan was afgesproken. En met kinderen moet je nu eenmaal soepel zijn…..

In het gesprek met hen beiden bleek dat ze met haar eigen kinderen wél soepel was en dat ze zich ook niet voor 100% aan de afspraken hield. Hoe kon ze dat dan wel eisen van hem?? Toch is dat best begrijpelijk: ze eiste het ook van zichzelf, maar raakte gefrustreerd als hij haar aansprak op het feit dat ze zelf ook niet “zonder zonden” was op dit vlak.

Dan ging ze zichzelf verdedigen, terwijl ze eigenlijk voelde dat hij gelijk had, en dat liep altijd uit op nog meer ruzie. Dat is voor mij de reden om te roepen: wacht niet te lang met hulp vragen!!